YAZIN SONUNA DOĞRU

Hava, yavaş yavaş sonbahara dönmeye başladı. Bu sabah güzel, hafif bir yağmura uyandık.

Şu pencerenin yan tarafında kocaman bir ağaç var adını bilmiyorum, yolun kenarında.

Her ilkbahar olabildiğince yeşeriyor ve  her sonbahar yine olabildiğince döküyor yapraklarını. Muazzam, ihtişamlı ve öylesine göz alıcı yaşadıkları.

İçini bilemem, dışardan keyifli görünüyor.

Koltuğu camın yanına çektim. Hazır evdeyken, bahar geçişlerini kaçırdığım günlerin acısını çıkarayım diye.

Domates soslarımı ve kompostolarımı yaptım kış için.

Balkondaki çiçeklerimin solan, sararan yapraklarını topladım, sardunyalardan bir kaç tane çelik yaptım seneye bahçeye ekmek nasip olur belki.

Nar ağacıma dadanan, kocaman iki tırtıl vardı. Çiçeklenemeden bütün yapraklarını yediler ağacın ve ben onları nihayet buldum.

Fiziksel mücadelem geç de olsa sonuç verdi. Ama bu sene çiçek yok üzerinde.

Budadım gitti.

Dışarıdaki kaosa iyi dilekler dışında müdahale edemiyoruz artık, kötülük aldı başını gidiyor. Kimse kimsenin umrunda değil. Bencil ve kırıcı-yok edici bir hal aldı insanlık.

Bu yüzden ben kendi adıma, evimde ve elimde, bana ait kıymetli olan ne varsa, sahip çıkma, çoğaltma ve güzelleştirme peşindeyim.

Mutlu, sağlıklı  ve vicdanlı günler hepimize yürekten dileğimdir.

Emel