Anacığımın hala fotoğraflarına bakamıyorum, ama bana bıraktığı "yadigarım" dantellerim hep gözümün önünde.
İçimi acıtsa da, onlara baktıkça biraz biraz nefes alabiliyorum.
Koca bir sene "geçmiş" olacak bir kaç hafta sonra.
Ama fotoğraflarına bakamıyorum.
Neden bilmiyorum.
Bilen varsa, yaşayan varsa, biraz anlatsaya bana.
Ne var o fotoğraflarda.
Gerçeklerle yüzleşmek mi?
Yoksa ne?
Var olmadığının farkına varmak, keşkeleri yaşamamak için bir kaçış aslında bu. Acılar hafifliyor zamanla sadece ama unutulmuyor..
YanıtlaSilWonderful crochet linen!
YanıtlaSilhttps://dinamighty.com/
kıyamam ben sana emelim..
YanıtlaSilana yadigarı danteller ah onu ören eller Allah rahmet eylesin..
Ah Emel ablacım nur içinde uyusun o güzel anneniz.
YanıtlaSilBen bakıyorum Emel, hatta videolarını arıyorum sesini duymak için. Çok ağlıyorum ama olsun bakıyorum, izliyorum. Birlikte geçirdiğimiz gunleri yad ediyorum. Mekanları cennet olsun sevgili annwlerimizin...
YanıtlaSilGerçekle yüzleşmemek için o fotoğraflara bakmak hep erteleniyor. Çünkü çok üzüyor insanı
YanıtlaSilEbru
Canım Emel...
YanıtlaSilMekanı cennet,nur olsun anneciğin.
Rabbim senin ve sevenlerinin de sabrını genişletsin.
Ne değerli yadigarlar.
Ve ne mutlu ki,böylesi sevdiği ve sevildiği bir yaşam sürmüş anneciğin.
Sevgiyle sarılırım sana...
Basin sagolsun canim, uzun zamandir burada olmayinca haberim olmadi. . Oldugu yerde huzur icinde olsun annecigin.... zaman gerekiyor, yokluguna kabul etmek zor oluyor ama o boslukla yasamayi ögreniyorsun ...
YanıtlaSil