Hemen herkesin mutfağında, ahşap bir rafı veya tel dolabı vardı. En güzel porselenlerin, en şık tabakların konduğu, altında dantel, beyaz örtüleri olan, samimi, sıcacık raflı mutfaklar..
Eskimiş tel dolabın, kapağını açık bıraktığımız için, annemizden yediğimiz fırçaları hatırlayın.."Tel dolap" hikayelerimiz..Çocukluğuma dair hatırladığım en keskin hatıralarımdan..
Şimdiki, "Laboratuvar görünümlü mutfaklar" bana göre değil. Her şey dolaplar içinde, her şey steril..Soğuk ve mesafeli.
Bu ahşap beyaz raf, geldi geleli daha çok vakit geçirir oldum sanki mutfağımda..Hatta, hiç işim olmasa bile, arada bir kafamı uzatıp, içimden bir selam çakıyorum ona:)
Onda beni çeken ne var bilmiyorum ama baktıkça içime huzur veren bir tarafı olduğu kesin."Yaş ilerledikçe, ruh geriye gidermiş, daha çok eskiye dönermiş insan.." belki de ondan..
çok haklısınız...rafı nerden aldınız acaba?
YanıtlaSil