ÖRME TERAPİSİ

 

Çok küçüktüm.

Sanırım ilkokul 1 ya da 2. sınıf.

Dışarısı, kara kış dediklerinden, buz. 

Hava kararmış.

Sobamız yanıyor, önündeki küçük camdan odaya yansıyan ışık, gözlerimi kamaştırıyor. Dalıp saatlerce seyrediyorum.

Babam önünde oturmuş, ara sıra elindeki demir maşa ile ateşi körüklüyor, o körükledikçe alevler daha da büyüyor, evin içini aydınlatıyor.

Sıcacık ev.

Annem divanda değil yerde oyun oynayan kız kardeşimle benim yanımda oturuyor. Sırtını divana dayamış, elinde örgüsü, ya da danteli. 

Hiç boş durmazdı ki!

"Hadi alın sizde bir tığ şiş, gelin yanıma" derdi. Tek tek gösterirdi, "alttan al, iki ters yap, iki düz. Şimdi düz ör"

Hiç kızmadı, hiç bozmadı, olmayınca "sök üşünme, yeniden ör" diye cesaretlendirirdi.

Şimdilerde, kocaman bir şey örsem, bir yerlerinde bir terslik görsem, içime sinmese, hemen sökerim, hiç üşenmem.

Anam gitti, babam gitti. Kışlar eski kışlar gibi değil belki ama yüreğimde hissettiğim bu "sıcacık duygularım" hep baki.

*******

Penye ipler var tuhafiyelerde. Ne güzel renkleri gelmiş.

Banyoya paspas öreyim diye niyetlendim.

Sık iğne başladım, bayağıda ördüm. Çok sert oldu, söktüm.

Mutfağa tencere-çaydanlık altlığı yaptım bir kaç tane. Sonra banyoya sepet.

Kış akşamları en güzel terapi örmek!

-Paspası yaparsam paylaşırım. Yumağı bayağı harcamışım, yeni almam lazım.-

Mutlu sağlıklı kalın.

Emel