inspirations at home

Kar yağarken çocuk olmak...

Çocukken, her kar yağdığında, Özden'le,-kız kardeşim- evin biraz ilerisindeki, hafif rampa yolu, kayak yolu yapar, Natalia Bestemianova-Andrei Bukin çiftini aratmayacak figürlerle, bir aşağı-bir yukarı kayardık.

Öyle kızak, paten yok tabi, ne gezer.

Ayakkabıların, giymekten erimiş altları zaten doğal paten görevini üstlenmişlerdi bir bakıma sağ olsunlar.

Soğuğa-ayaza aldırmadan, sabahtan-akşama, eller donmuş, ayaklar hissetmez, burunlar ve yüz kızarmış halde, geç vakitlere kadar kayar, kar topu oynar, sonrasında, "donmaya ramak kalmış" vaziyette eve dönerdik.

Dün Alp, bahçede arkadaşları ile oynarken, camda onları seyredip, aynı coşku, aynı heyecan, aynı mutluluğu yaşadım.

Çocukken yaşadığımız o mutlu anlar, şimdi çocuklarımızın mutlu anları oldu ya, 
ben sadece seyrederken bile çok mutlu oldum ya, 

"Şükür" dedim bir kez daha.

Sonra bu yazıya-şarkı sözüne rastladım internet'te. "Beyaz bir yılbaşı hayal ediyorum" diye başlıyor, pırıltılı ağaçlar, çocuk, kızak ve çan sesleri ile..."
Çektiğim fotoğrafın üzerine yerleştirince de, sanki daha da bir anlamlandı mı ne?
Bir ikea çerçeve daha gerek bana o halde.